اثرات ناشی از وجود سرب در آب آشاميدنی

وجود سرب در آب آشامیدنی، در اثر عبور آب از لایه سرب و روی دار لوله، شیر و اتصالات و یا قرار گیری سفره آب زیرزمینی در مجاورت توده های حاوی سرب و روی می باشد، که باعث آلودگي سفره هاي آب زيرزميني به بعضي از عناصر سنگين می گردد. نوشیدن این آب اثرات زیان باری را بر بدن وارد می آورد، در ادامه به بررسی بعضی از اثرات آن اشاره گردیده:

عواقبی همچون عقب ماندگی ذهنی در کودکان

ميزان جذب ريوی سرب 40 درصد می باشد، به طوري که سرب جذب شده وارد خون شده و پس از ورود به بافت های نرم و استخوان باعث فرايند تجمع سرب در استخوان می گردد، که به مسموميت دراز مدت آن سارتونيزم (Sarturnism) مي نامند. اين فلز سنگين قابليت عبور از جفت را دارد و پس از ورود به جنين در مقادير بالا به عنوان سم متابوليک در خون کودکان باعث عقب ماندگی ذهنی آن ها می گردد. سرب باعث کند شدن تجزيه مواد آلی توسط باکتري های هترتروف می شود، که نشان داده است ماهی هاي در آب دارای بيش از 0.3 ميلي گرم در ليتر سرب قادر به ادامه حيات نيستند، البته افزايش سختی آب و طول مدت تماس با سرب اين اثر سمی را کمتر مي کند.

فشار خون بالا

ميزان بالاي سرب باعث اختلال در سيستم عصبي و در سيستم گردش خون (که باعث بالا رفتن فشار خون مي گردد) و همچنين باعث اختلال در سيستم کليوي و آسيب هاي مغزي مانند آنسفالوپاتي حاد مي گردد، همچنين مي تواند باعث خورندگي سيستم انتقال آب خانگي و فرسايش نهشته هاي طبيعي گردد.
تغيير در ميزان روي باعث مسموميت و کم-خوني مي گردد، همچنين مي تواند باعث بيمارياي مختلفي از جمله کوتوله-شدن، از دست دادن قدرت تشخيص مزه و ناهنجاري های غدد و دير بهبودي زخم ها گردد. فلزات سرب، روي، جيوه، كادميوم و چند فلز ديگر جزء فلزات سنگين محسوب شده و به فلزاتي اطلاق مي گردند كه چگالی آن ها بيشتر از 5 مي باشد. تعداد اين فلزات كلاً مشتمل بر 38 عدد است. از اين ميان بيشترين نگرانی متوجه فلزاتی است، كه اغلب با ذخاير سولفيدی فلزات پايه همراهند (مانند Cu، Pb، Zn، Hg و Cd).
برخي از اين فلزات ممكن است در آب هاي ناشي از زهكشی معادن، در مقادير خطرناكی يافت شوند و مسموميت ناشی از آنها، با تجمع دو ماده افزايش يافته باشد؛ بدين معني كه تركيب دوماده، سميت بيشتری نسبت به مجموع اثرات هر يك از آن ها، توليد می كند. وجود يك يا چند فلز به ويژه در آب های اسيدی معادن که داراي غلظت های بالا باشد، مهمترين آسيب براي چرخه آب و زيست محيطی منطقه محسوب می گردد.